Jak być asertywnym? Odpowiedź na to pytanie można znaleźć na warsztatach prowadzonych przez pedagoga szkolnego Alinę Borzym. Przekonali się o tym uczniowie i uczennice z klasy Ia3, Ib3 i Ic3 Liceum Ogólnokształcącego im. A. Mickiewicza w Górze. Mieli oni okazję doświadczyć na własnym przykładzie w jaki sposób asertywnie reagować na krytykę i atak, jak przyjmować uwagi pozytywne i negatywne, jak wyrażać gniew. Uczyli się również sztuki odmawiania.
Młodzież doszła do wniosku, że asertywność jest o tyle wspaniałą cechą, że im większą wykazujesz się asertywnością, tym większym szacunkiem darzą cię inni.
Dowiedzmy się, co sądzi o tym jeden z pionierów asertywności Herbert Fensterheim:
„Asertywność to umiejętność pełnego wyrażania siebie w kontakcie z inną osobą czy osobami. Zachowanie asertywne oznacza bezpośrednie, uczciwe i stanowcze wyrażenie wobec innej osoby swoich uczuć, postaw, opinii lub pragnień, w sposób respektujący uczucia, postawy, opinie, prawa
i pragnienia drugiej osoby. Zachowanie asertywne różni się więc od zachowania agresywnego, oznacza bowiem korzystanie z osobistych praw bez naruszania praw innych osób.
Zachowanie asertywne różni się też od zachowania uległego, zakłada bowiem działanie zgodne
z własnym interesem oraz stanowczą obronę siebie i swoich praw – bez nieuzasadnionego niepokoju, łagodnie lecz stanowczo.
Asertywność powiązana jest głęboko z poczuciem własnej godności i szacunkiem dla samego siebie. Jeżeli masz wątpliwości czy dane zachowanie jest asertywne, sprawdź, czy choć trochę zwiększa ono Twój szacunek do samego siebie. Jeżeli tak, jest to zachowanie asertywne.
Asertywność nie jest wrodzona. Wynika z nauczenia się w różnych sytuacjach określonego sposobu przeżywania i reagowania.
Jeżeli człowiek kontaktując się z innymi nie zdecyduje się na samodzielne określenie swoich praw, inni – z konieczności – określą za niego jego rolę. A wówczas przestanie on być sobą.
Comments